Për qka ka nevojë njeriu, atë duhet me ja dhanë

Ish kanë ni beg, ungjun me pari, tu hangër bukë n’ni hije n’stom t’udhës. E kishin pasë i sofër t’madhe, bukë e tana t’mirat. Bjen ni fukare asaj udhe. E u thot :

-U baftë mirë, burra!

-Mirë paç, hajde byjrum

-Jo nuk jam untë.

Nuk e lutin ma shum. E dajnë ni cop buk t’madhe e do jemek mi bukë e ja dhanë. Ai i untë ish kanë. Ju fal nerës edhe shkon n’udhë t’vet fukareja.

Masanej po vje n’kali t’shalës ni zotni i pasun. U thot:

-U baftë mirë!

-Mirë paç, byrum!

E ky begu jollah e n’kamë. E e lut:

-Urdhno, hajde ungju!

Ai nuk pranon:

-S’muj se kam hangër!

Tri katër herë e lut begu e ai s’ungjet. Nejse, shkoi udhës. Kur shkoi, paria qi kenë n’sofër po i thotë:

-Qysh u ba qi at fukaren s’e lute hiç veç ni here, e kti ju çove n’kamë edhe u muove me e ungjë me zor n’sofër?

-He, more burra – thot – ai fukareja nuk a kanë lazëm për tjetër gja veç për buk. Un ati i dhash buk. E ky nuk a kanë lazëm për buk, por a kanë lazëm për iqram, e i bana iqram. Kshtu shkon puna.

Ma s’mirit asht, njerit, për shka asht lazëm, me ja dhanë.

mbrapa - tjetra